"Dvor sova" suštinski pati od mana koje možemo sresti u većini drugih Snajderovih radova (poput bledunjavog - pun intended - Američkog vampira), a koje istovremeno upućuju i na neke dublje vrline i mane Betmena i superherojskog stripa uopšteno. Izuzetne ideje i atmofera, inspirativna gotik vizuelna rješenja? Atmosfera nevjerovatne prijetnje, represije i straha, ali i misterije, začuđenosti pred velovima prošlosti i realnosti koji se postepeno otkrivaju? Guranje Betmena do krajnih psihičkih i fizičkih granica, u borbi protiv neprijatelja koji adaptira dio njegovih taktika, pa čak i pojave? Tamni i zabranjeni prostori, krize identiteta i stvarnosti, ubice koje se neprekidno vraćaju u stilu majkla majersa, istorija koja baca svoju dugu sijenku u sadašnjost - i prijeti da je proguta? I na kraju, čista stripovska zabava?
Da, sve to "Dvor sova" nudi, ali u krajnosti banalizuje i potapa svojim ostalim manama. Prvi ozbiljniji pad počinje otkrivanjem niza Sokolova, visoko treniranih ubica, koji preplavljuju Gotam i ginu kao vojnici u svakom drugom ratu (malo teži za ubiti), dok se njihovi gospodari, navodno drevne i moćne Sove, ispod maski smiju kao tipični stripovski - petparački - negativci i ispaljuju parole o preuzimanju svijeta... pardon, Gotama. (Od koga preuzimaju Gotam, ako su Sove elita grada?) Već ovakvim potezom se uništava veliki dio mističnosti i užasavajućeg osjećaja paranoičnosti koji je Dvor donio u svijet Betmena, budući da se njihova - ispočetka ambivalentna motivacija - svodi na prozaičnu vladavinu nizom atentata, a elitne ubice Sokolovi su nazadovani u ulogu topovskog mesa protiv koga se bori Batman family - ipak je valjalo sa nečim popuniti silne batman-related naslove u new52. Još ozbiljniji i nepovratan pad slijedi na samom kraju, čija "šokantna" otkrovanja neću otkrivati ali ću reći da više pripada nekoj španskoj sapunici, tj. previše je melodramatičan čak i za (današnji) strip. Mislim da bi očekivanja čitalaca bila daleko realnija, tj. kraj ih ne bi (negativno) iznenadio kada bi na početku Dvora sova stajao natpis "televisa presenta".
Ali priča pati i od drugih problema, i narativno i idejno. Da li Sove zaista rezonuju kao neprijatelji Betmena, npr. kao drugi njegovi iskonski neprijatelji - u smislu da pogađaju neku slabu tačku njegove ličnosti, tamnu stranu, čvor slabosti, slijepu mrlju, otkrivaju mu dublju istinu o njemu samom? Kao Džoker, koji svojom haotičnošću iznova ruši Betmenu tako dragu iluziju kontrole? Ne, Dvor u najboljem slučaju predstavlja - kao što se više puta kaže i u samom stripu - udar na Betmenovu sujetu, na sliku Gotama kao NJEGOVOG grada, na Vejnove kao "čuvare" istog. A to je, psihološki gledano, daleko pliće viđenje Betmena, uz naglašavanje aspekata koji, iskreno, nikada nisu bili ključni za njegov identitet (Gotam nije "njegov" - on Gotam istovremeno i voli i mrzi, i iznova se bori da pronađe dovoljno ljubavi u sebi da ga ipak spase, a ne fljusne u krvavi krah, kao toliki drugi negativci...). Drugo, da li je simbolika ovdje dobro isprepletena sa narativom? Betmen i sove - i od jednog predatora postoji veći predator. Prošlost, paranoja, gubitak identiteta... onaj osjećaj kada se nešto poznato, prisno, voljeno iznenada transformiše u Drugost - koji nas ispunjava sumnjom, kada se naše znanje pokaže kao bezvrijedno (dobar primjer su skloništa Sova u Vejnovim zgradama). Simbolika sama po sebi nije sporna - međutim, Snajder NIJE u stanju da je suptilno iznese, da dopusti da sama govori iz kadrova, atmosfere, ponašanja likova... ne, on je mora utući čitaocu u glavu nizom dijaloga, eksplcitinih poređenja i blago tragikomičnih monologa koji djeluju isforsirano.
Kada na to dodamo loš kraj, očit nedostatak ideja za dalje razvijanje priče mimo inicijalne zamisli, nekonzistentan ton i prenaglašeno melodramatičnu naraciju - dobijemo strip koji je zabavan dok vozi, ali osrednji čim se ohladimo.
